Ο ύ τ ε έ ν α ε υ ρ ώ

Έψαχνα στην Πλατεία Μερκούρη, την ώρα που σουρούπωνε, ένα ήσυχο μέρος για refill καφεΐνης. Πέρασα εξω από μια καφετερια. Έμοιαζε η μονη »επιλογή». Κοιτώντας απέξω πιο προσεκτικά παρατήρησα οτι δεν είχε πολύ κόσμο, ούτε κάπνα. Κυρίως πρόσεξα ένα πολύ χαριτωμένο σκυλάκι, ξαπλωμένο ακριβώς στη μέση του χώρου! Τηρούσε ίσες αποστάσεις από ολους. ‘Μια μικρόσωμη Αζούλ. ‘Εδώ, εδώ παιδιά». ‘Οποτε βλέπω χώρους εστίασης που »επιτρέπουν» τετράποδα, το ‘χω τάμα, μπαίνω. Το σκυλάκι μάς κοίταζε να μπαίνουμε και δεν κουνήθηκε ούτε χιλιοστό. Ηταν με το λουράκι του, σε όση απόσταση του επέτρεπε μακριά απο τον »μπαμπά» του, σε στάση επιφυλακτική. Τον κοίταζε όμως, συνεχώς.
Γονατισα και πήρα τη άδεια να την ακουμπησω. »Μπορώ;». »Ναι φυσικά, δεν δαγκώνει. Απλως δεν ξέρω μήπως είναι βρώμικη γιατί τη μαζεψα μόλις χθες».
Κάτι πεταλούδες αρχισαν να πετούν γύρω απο το κεφάλι του ήρωα της ημέρας, κάτι αλληλούια ακούγονταν στ’ αυτιά μου. Ασε που μου φάνηκε πολύ ομορφος. Τεράστια μελαγχολικά μάτια, μελαχρινός, χαμογελαστός, cool.
– Μα… σοβαρά; Δηλαδή είναι καινούρια στη ζωή σου;
– Ναι. Παραλίγο να την πατήσω χθες με τη μηχανή. Αντί να καταλήξει στα επείγοντα κατέληξε στην αγκαλιά μου.
(Έτοιμη ήμουν και εγώ να διάλεξω ένα από τα δυο).
– Γιατί δεν σηκώνεται όρθια, ρώτησα κάποια στιγμή;
– Το μόνο που κάνει είναι να σηκώνεται, να καμπουριαζει και να βάζει την ουρά αναμεσα στα πόδια της. Ειναι πολυ φοβισμενη. Κάνουμε λιγα βήματα τη φορά.

Πέραν του ότι άρχισα πλέον να σκέφτομαι σοβαρά το γάμο, διαπίστωσα πως η μικρή σκυλίτσα, αισθανοταν καλά στα χέρια μου και ανταποκρίθηκε σχεδον αμέσως μόλις της είπα »σήκω».
-Έχει κάποιο πρόσφατο χειρουργείο, του λέω.
– Ναι! Στειρωθηκε από το Δημο Αθηναιων. Είναι τσιπαρισμένη και θα μάθω κ το ιστορικό εμβολιασμού. Επικοινωνησα μαζί τους, έμαθα τα βασικά και τους ενημερωσα οτι δεν είναι πλεον αδεσποτη, βρήκε σπίτι.
(Πλέον σκεφτόμουν και τα ονόματα των παιδιών μας).
– Αχ, τέλεια. (Και συνεχιζω η ηλίθια, λες και με ρωτησε). Χρήσιμη θα ηταν και μια εξέταση αίματος. Έτσι για να ξέρετε που βρίσκεστε.
– Ναι ναι.Απλώς όχι τώρα.Κάποια άλλη στιγμή.Τώρα δεν έχω χρήματα.

Για την ακρίβεια ο ύ τ ε  έ ν α  ε υ ρ ώ.

Μου φάνηκε ότι το είπε σε »αργή κινηση». Και έριξε και ενα τεράστιο χαμόγελο προς το φίλο του.

Δεν θυμάμαι τι είπα αμέσως μετά, θυμάμαι μόνο πόσο μαλάκας ένιωσα. Και πως χρειαζόμουν επειγόντως αντιλυσσικό εμβόλιο στη σκέψη εκείνων που έκλεψαν τη ζωή του νεαρού.
‘Ή μήπως το πρόβλημα είναι όλο δικό μου. Μήπως εκείνος ηταν τελείως cool με αυτό επειδή έτσι ειναι. Αυτό ξέρει. Έτσι είναι πάντα. Ουτε ένα ευρώ. Κυριολεκτούσε.
Δεν ήταν σχημα λογου. Φαντάστηκα την κάθε τσέπη του μπουφάν του να μην έχει μέσα ουτε ενα ευρώ.
Είχε όμως ένα καινουριο κόκκινο λουράκι για τη μικρή Σασάχα, που σε λιγες μέρες θα τρεχει δίπλα στο φιλο μας και απόψε, μάλλον θα κοιμηθεί στην αγκαλιά του. Γιατί αυτός έχει χώρο για όνειρα. Δεν άφησε κανέναν να του τα κλέψει.

Advertisement