Kυριακάτικη επίσκεψη στους γονείς

Ένας χρόνος έχει περάσει από το εγκεφαλικό του μπαμπά μου. Τον συνέτριψε. Εκτός από την ημιπληγία, έχασε και τον λόγο του, την ομιλία. Τουλάχιστον έτσι όπως την ξέραμε.

Και ένα μέρος της κατανόησής του, τουλάχιστον έτσι όπως την ξέραμε. Δείχνει πιο ανέμελος. Και έχει μονίμως εγκατεστημένο αυτό το ύφος του κουταβιού. Το είχε και πριν αυτό. Άθικτος ο συναισθηματικός του κόσμος. Πλούσιος, μόνο που τώρα εκφράζεται ανοιχτά, χωρίς φίλτρα. Γλυκός και πάρα πολύ τρυφερός.
Κάνουμε λοιπόν τη γυμναστική μας. Εκείνος κινεί το μέλος που ελέγχει και εγώ τον βοηθάω στο άλλο μέλος. Πολλές επαναλήψεις, πολλά μετρήματα. Εγώ μετράω με τη δική μας γλώσσα: Ένα, δύο, τρία… ως το δέκα. Εκείνος με τη δική του: νάνα, νάνα, νάνα… δέκα φορές, δέκα νάνα. Και το τελευταίο νάναααααα…
Γελάμε, με πειράζει με το γνωστό του τρόπο. Το χαμόγελό του ήταν πάντα προς το πλάι, πονηρό. Δεν είναι έτσι μόνο εξαιτίας της πάρεσης. Τον ενημερώνω για τα καθέκαστα στη δουλειά. Μόνο τα καλά του λέω, όπως και πριν. Ακούει πολύ σοβαρός. Βάζω να ακούσουμε μουσική και τραγουδάει με τον ίδιο στίχο πάντα: να να να να. Αν το καλοσκεφτείς έτσι τραγουδάμε όλοι όταν δεν θυμόμαστε τον στίχο.
Οι γυμναστικές επιδείξεις μας συνεχίζονται. Είμαστε και μόνοι οπότε το απολαμβάνουμε. Κάθε μέρα μαζί του από πέρσι είναι ένα γαμάτο δώρο!

Καθώς σκύβω για μια στιγμή μπροστά από το αμαξίδιο προσέχει ένα λευκό τσιρότο στον ώμο μου. Το εντοπίζει, το ακουμπάει πολύ ελαφρά και με κοιτάζει. Χωρίς ανησυχία, απλώς με ενδιαφέρον. Σα να μην ήξερε ότι αυτό ήταν ένα τσιρότο. Του εξηγώ τι είναι. Κατανοεί ότι κάτω από το λευκό επίθεμα υπάρχει μια μικρή πληγή με ράμματα. Το ύφος του αλλάζει και από ενδιαφέρον εκδηλώνει κάτι ανάμεσα σε ανησυχία και μια ανείπωτη συμπάθεια. Τον κοιτάζω και σκέφτομαι ότι πρέπει να του το δείξω για να μην ανησυχεί. Να δει ότι είναι μικρό. Πριν προλάβω να αποφασίσω σηκώνει το χέρι του και με χαϊδεύει στο πρόσωπο.

 

Συνεχίσαμε τα μετρήματα και τις ασκήσεις μας. Εκείνον δεν τον ενδιαφέρει καθόλου να τα καταφέρνει κάθε φορά. Ξέρω ότι το κάνει για μένα. Τουλάχιστον του κάνει καλό. Ένα χρόνο μετά, κάθε μα κάθε φορά που βλέπω τον μπαμπά μου η καρδιά μου γίνεται πολλά μικρά κομματάκια, που ξανακολλάνε σε δευτερόλεπτα. Κάθε φορά το ίδιο.

Δεν άργησε να εμφανιστεί η μαμά. Της κάνουμε επίδειξη της προόδου μας. Για να στεναχωριέται λιγότερο. Κάνει ότι χαίρεται και εκείνη. Ξέρω ότι το κάνει για μένα. Όπως όταν ήμασταν μικρά και κάναμε βουτιές ή πηδάγαμε από ψηλά, «Μαμά κοίτα κοίτα!». Αρχίζουμε τα αστεία μας, τα κουτσομπολιά μας, που θα φτάσουν οι συντάξεις, «τι θα γίνει με σας που είστε νέοι», αν πήγες κανένα θέατρο, πώς σου φαίνεται το τελευταίο βιβλίο της Βαμβουνάκη, «με νευρίασε λίγο στην αρχή του βιβλίου, αλλά θα συνεχίσω», για το πόσο εκστατική ήταν η Μέριλ Στριπ στο The Post, «κάτι είπε ο Αυτιάς για τους μισθούς σας», «ώρα είναι να σερβίρω».

Μετά το μεσημεριανό της ζήτησα να μου αλλάξει τη γάζα, «εκτός αν πρόκειται να μου σωριαστείς βλέποντας τα ράμματα». «Έχω δει εγώ τον τελευταίο χρόνο, δυο ράμματα θα με πειράξουν;».
Ξέρω ότι ανατριχιάζει με τέτοια, αλλά φαινόταν ατάραχη. Πραγματικά ατάραχη. Ήξερε τι έκανε με ακρίβεια και σταθερότητα. Ηξερα ότι το κάνει για μένα.

-Μπα, τρία ράμματα έκανε ο χειρουργός;

-Γιατί, μπορείς να τα μετρήσεις, τη ρωτάω.

-Φυσικά! Να, ένα πάει από εδώ μέχρι εδώ, το άλλο έτσι και το άλλο αλλιώς.

-Τι να σου πω ρε μάνα, δεν το είχα προσέξει, ούτε και το θυμάμαι. Και επίσης, δεν ρώτησα.

Μια πολύ ύποπτη σιωπή ακολουθεί όσο κάνει τα δέοντα. Τη βλέπω να παρατηρεί, να αλλάζει γωνία θέασης, λίγο δεξιά, λίγο αριστερά. Κάτι θα μου ‘ρχεται, το καταλαβαίνω.

-Τι γίνεται μαμά; Βλέπεις τίποτα περίεργο; Μελετάς τη σταυροβελονιά;
-Τίποτα, τίποτα όλα καλά!

Το ξέρω εγώ αυτό το ύφος, αυτή τη σιωπή, αυτό το «τίποτα, τίποτα». Δεν λέω κουβέντα και περιμένω υπομονετικά γιατί ξέρω ότι δεν θα κρατηθεί.

-Τι έγινε ρε μάνα; Εντάξει;

-Αχ Μαρία. Δεν σε έραψε καλά! Εδώ έπρεπε να σου βάλει ένα ακόμα ράμμα.

Κόντεψα να φάω τι γάζες.

-Έπρεπε να μου βάλει άλλο ένα ράμμα! Και συ ρε μάνα ως τι μιλάς δηλαδή;

-Ως μοδίστρα!

 

 

 

 

Κεντρική Φωτογραφία: Sunday Visit by Louis de Niverville