Πάρτι στις πλατείες: απειθαρχία, αλητεία ή υποκινούμενη βαναυσότητα;

O πρόλογος της σημερινής εκπομπής, 8 Μαΐου, 2020. 

Καλημέρα, καλώς ορίσατε στο Δεύτερο Πρόγραμμα και το Τransistor. Είμαι η ΜΚ και θα σας κρατήσω παρέα με τις μουσικές και τα λόγια μας για περίπου μια ώρα, πάντα από τις συχνότητες του Δεύτερου Προγράμματος και της ΕΡΤ.

Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας και Κοινωνιολογίας στο ΕΚΠΑ γράφει:

«Ένας παλιός συντηρητικός θα το στιγμάτιζε ως «αλητεία» και, εξίσου λάθος, ένας σύγχρονος αριστερός ριζοσπάστης το εγκωμιάζει ως «απειθαρχία». Οι ίδιοι οι δρώντες ίσως μεταξύ τους να το συνθηματοποιούν κατά τη νεανική τροπή «αναρχία στον κορωνοϊό!».
Δεν είναι όμως τίποτε άλλο από έναν βαθύ κ συνάμα ευτελή ατομικισμό της σχόλης, ένα νεοκαπιταλιστικό δικαίωμα στην διασκέδαση και μια σκληρή αντισυμβιωτική συμπεριφορά που βυθίζεται στην ανεπίκαιρη εντύπωση της ανεμελιάς.
Μα αν υπάρχουν σύγχρονοι εφιάλτες, αυτοί βρίσκονται μέσα στους πολιτικούς χώρους που νομιμοποιούν την ασύνειδη αυτή νεανική βαναυσότητα και παίζουν ιδιοτελώς πάνω στην ανάγκη όλων μας να ζήσουμε και να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον».

Aλλά και ο Νικόλας Σεβαστάκης, ποιητής, συγγραφέας, αρθρογράφος με λόγια που θροΐζουν τα νοήματα γράφει το εξής:

«Από που και ως που οι μπύρες στην πλατεία με αδιαφορία για τους όρους της συλλογικής ζωής, δηλαδή ο πιο ακατέργαστος ατομικισμός του have fun είναι ‘αντίσταση’; Και από κοντά οι χειρότεροι πολιτικοί τυχοδιώκτες πιστεύοντας πως θα εισπράξουν».

Ποια είναι λοιπόν τα ελατήρια αυτών των προσπαθειών απειθαρχίας συγκεκριμένων, ευτυχώς ελάχιστων, ανθρώπων; Είναι τόσο χειραγωγούμενοι όσο φαίνονται. Σαν μέλη μιας αίρεσης λειτουργούν αντικοινωνικά κρυπτόμενοι πίσω από το «νέοι είναι άστους» αλλά και την τραμπικής έμπνευσης, αντικοινωνική συμπεριφορά «όχι στα μέτρα» με πρόσχημα φυσικά την οικονομία και βαθύτερη επιδίωξη την αποσταθεροποίηση, την αμφισβήτηση της επιστήμης, την καλλιέργεια της αμφιβολίας, που είναι η κορωνίδα του λαϊκισμού, με εργαλείο την παραπληροφόρηση. Στις αιρέσεις συνήθως τα πρώτα θύματα είναι τα ίδια τα μέλη τους. Γιατί μόνο αυτοχειρία είναι η περιθωριοποίηση νέων ανθρώπων στη γεωγραφική περιοχή του μπάφου και του μπούφου μόνο. Το μόνιμο ζητούμενο της ενηλικίωσης έρχεται και ξανάρχεται. Δεν πιστέψαμε αλλά ελπίσαμε το αμέσως προηγούμενο διάστημα ότι η επιτυχία των μέτρων οφειλόταν στην ωρίμανση μας ως πολιτών. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν θα υπάρξει τελική απάντηση ποτέ σε αυτό.

Ας συνεχίσουμε τουλάχιστον να προσπαθούμε.

Advertisement

1 Comment

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s